Sei su Telegram? Ti piacciono le nostre notizie? Segui il canale di SiciliaFan! Iscriviti, cliccando qui!
UNISCITI

Continua il nostro viaggio alla scoperta delle fiabe siciliane. Oggi è la volta di un racconto che si intitola Li Dui Soru, come sempre riportato da Giuseppe Pitrè. La storia racconta di due sorelle: una caduta in disgrazia, l’altra Marchesa. Non lasciatevi ingannare dall’introduzione… leggete e scoprirete perché.

Li Dui Soru fiaba siciliana

‘Na vota s’arriccunta ca cc’erunu dui suoru, una caduta in bassa furtuna, l’àutra Marchisa. La Marchisa avia ‘na figghia laida, l’àutra n’avia tri, ca si campavunu cu li manu. Un jornu, ‘un putiennu pajàri lu lièri di la casa, fuòru furzati a stàrisi ni la strada. Truvànnusi pi casu a passari di ddà un cammarieri di la Marchisa, cci lu iju a cuntari a la patruna, e tantu fici, mischinu, ca ci fici dari di la patruna ‘un dammusu sutta di lu purtuni. La sira li picciotti s’assittavunu, mischini, a lu lustru di lu fanali, a travagghiari, pi sparagnari l’uògghiu di la cannila; ma la tiranna zia Marchisa, ‘un cci vosi dari stu piaciri, e la sira lu facia astutari lu fanali. ‘N vidiennu chistu, li picciuotti filavunu a lu lustru di la Luna.

‘Na sira la minzana vosi arristari pi fina ch’avissi stramuntatu la Luna, e filannu filannu si ni iju appriessu d’idda. Caminu faciennu, cci attuppau ‘na timpesta; pinsau di giustu di arriparàrisi na un gran casamientu. ‘Ntra stu casamientu truvau dudici frati: — «Comu ti truovi ccà, figghia mia?» ci dissiru comu la vìttinu. Idda ci cuntau la tuttu. Lu frati granni ci dissi: — «Pòzzitu addivintari ciù bedda ca ‘un si’.» Lu secunnu: — «Quannu ti fai li capiddi, pòzzitu jittari tanti perni granatini!» Lu tierzu: — «Mentri ca ti lavi, pòzzitu jittari tanti pisci e angiddi!» Lu quartu: — «Mentri ca parri, pòzzitu jittari da la vucca rosi e ciuri!» Lu quintu: — «Pòzzitu finiri lu travagghiu ciù prestu ca puoi!» Lu siestu: — «Pòzzinu addivintari li tuoi masciddi dui puma alappi!».

Ci ‘nsignaru la via, e ci dissiru ca arrivannu a menza via s’avissi vutatu. Idda fici accussì, e addivintau ciù sbrannenti ca ‘un era. Arrivata a la casa, nun appi àutru pinsieri ca di fàrisi pigghiari un vacili e lavàrisi, e fa un piattu di angiddi ca battievanu comu si fussiru stati pigghiati allura. La matri e li suoru arristaru spavintati e si ficiru cuntari lu tuttu; ci ficiru li capiddi, arricòsiru li perni ca jittau e ci li purtaru a la zia Marchisa. La Marchisa allucchíu ‘n vidiènnuli, e si vosi ‘nfurmari di sta faccenna. Comu sappi la passata, pinsau di mannàrici a sò figghia pri falla addivintari ciù bella.

A la sira, la fici mettiri ‘nta lu barcuni e comu la Luna iju pi stramuntari, ci la fici jiri d’appriessu. La picciotta si misi a caminari e truvau lu casamientu cu li dudici frati. Comu la vittiru, la canuscieru, e prima lu frati granni accuminciau a dìciri: — «Pòzzitu addivintari ciù brutta ca ‘un si’!» Lu secunnu: — «Quannu parri, pòzzitu jittari tanta purcaria!» Lu tierzu: — «Quannu ti fai li capiddi, pòzzitu jittari tanti sirpienti!» Lu quartu: — «Mentri ca ti lavi, pòzzitu jittari tanti scursuna!»…. Duoppu, ni la mannàru. Comu arrivau, la Marchisa la ricivíu tutta cuntenti: ma quali fu lu sò spavientu quannu la truvau ciù laida ca nun era?! Ci spijau unni avia statu; e comu parrau, lu fietu si muría.

Lassamu la Marchisa cu sò figghia e pigghiamu a la picciotta. Un juornu mentri ca idda era assittata davanti la porta, passau ‘nu Re; comu la vitti, si ni ‘nciammau e la vosi pi spusa. Ci lu dissi a la zia Marchisa, e prestu prestu spusàru.

A lu ‘nnumani, ‘nfatti, partièru pi lu paisi di lu Re, e l’accumpagnau la zia Marchisa. Arrivannu a certu puntu, lu Riuzzu scinníu pi passari avanti e fari priparari lu ‘ncuòntru; comu s’alluntanau, la Marchisa ‘un appi àutru pinsieru ca di pigghiari la picciotta, scippàrici l’uocci, ficcalla ‘ntra ‘na grutta, mittirisi ‘n carrozza a sò figghia e pàrtiri. Comu arrivaru ‘nta lu paisi, lu Riuzzu comu vitti a sta picciuotta (ca fingía di essiri la sò zita) si spavintau. Ci spijau, e idda ci jittau ‘na vuccata di fietu. — «Comu va sta cosa,» ci dici lu Riuzzu.

La Marchisa ci ‘mbrugghiau ca pi la strada ci avievunu fattu ‘na majaría: ma lu Riuzzu ‘un ci vosi cridiri, e li misi carzarati. — Pigghiamu ora a dda povira picciotta svinturata, jittata ‘nta dda grutta. Accuminciau a ciamàri ajutu e pi sorti sua si truvau a passari di ddà un vicciarieddu. Comu ‘ntisi sta vuci, ci avvicinau e vidiènnula ‘nta ddu statu, si la purtau a la sò casa. Idda comu arrivau, mannau a vìnniri lu diamanti ca avía, e si fici dui canisca; li ingíu di rosi e poi ci dissi a lu viecciu: — «Jiti sutta a li barcuna di lu Re, e poi dicìti, ca li cangiati pi uocci.» Lu viècciu accussì fici, e comu vanniau, si vitti ciamatu di ‘na signura, ca si li pigghiau e ci desi un uòcciu. Lu viècciu ci lu purtau a la picciotta ca era ‘nfatata, e idda si lu misi.

A lu ‘nnumani ripitíu lu stissu fattu e accussì la picciotta appi la vista; la signura, ca comu vi suppuniti, era la Marchisa, comu appi li ciuri, circau di abbuffunïari lu Riuzzu diciènnucci ca l’avía jittatu sò figghia. Ma, a mala pena lu Riuzzu ci avvicinau, lu fiètu era sempri lu stissu.

Comu la picciotta appi la vista, pinsau di arraccamari ‘nu drappu, e ci stampau lu sò ritrattu; e lu fici appènniri ‘nta lu ciànu unni era lu Palazzu di lu Re, pi vinnillu. Lu Re truvànnusi a passari, e vidiennu stu ritrattu, spirtau, e subbitu fici ciamàri a lu viècciu pi sapiri cui l’avía fattu. Lu viècciu ci cuntau lu tuttu, e lu purtau a vìdiri la picciotta. Lu Re la canuscíu, si fici cuntari lu tuttu, si la purtau a Palazzu, fici jàrdiri ‘na carcàra, pi la Marchisa e sò figghia, e iddu arristau filici cu la Rigginotta.

Articoli correlati